Pavlefshmëria e kryqëzimit të Jezusit si shlyerje për mëkatet

Pavlefshmëria e kryqëzimit të Jezusit si shlyerje për mëkatet

Një studim i Dhiatës së Vjetër Hebraike

Shkruar nga JosephG

Këtu është një listë e pjesshme e arsyeve se pse vdekja e Jezusit në kryq nuk do të mund të shërbente si sakrificë e vlefshme dhe secila nga këto arsye do ta nxjerrë një sakrificë të tillë si të papranueshme për qëllimin e shëlbimit nga mëkati.



Duke pasur parasysh se në kohën e vdekjes (së supozuar sh.p.) të Krishtit, Tempulli i Dytë ishte si i tillë akoma në Jeruzalem dhe duke e ditur se Bibla Hebraike ishte akoma në fuqi si shkrim i shenjtë, këtu janë arsyet e jovaliditetit të sakrificës së ofruar:



1. Bibla hebraike kërkon që rituali i sakrificës të jetë i udhëhequr nga Prifti (Levitiku Kapitujt 1-7), ndërsa sipas Dhiatës së Re Jezusi ishte kryqëzuar nga ushtarët Romakë (Mateu 27:35; Marku 15:24; Luka 23:33; Gjoni 19:18, 23).



2. Bibla hebraike kërkon që gjaku i sakrificës së mëkatit të spërkatet nga Prifti në vellin e shenjtërores dhe në altarin e Tempullit (psh Levitiku 4:5-6) dhe nuk ka ndonjë dëshmi në Dhiatën e Re se kjo është bërë kështu.



3. Bibla hebraike kërkon që sakrifica për mëkat të jetë pa ndonjë defekt apo cen fizik (psh Levitiku 4:3), ndërsa sipas të dhënave të Dhiatës së Re Jezusi ishte rrahur, fshikulluar dhe tërhequr zvarrë në tokë para se të kryqëzohej (Mateu 26:67, 27:26, 30-31; Marku 14:65, 15:15-20; Luka 22:63; Gjoni 18:22, 19:1, 3). Për më tepër si një Hebre nga lindja, Jezusi ishte rrethprerë tetë ditë pas lindjes, ritual ky që le shenjë (‘vula e besëlidhjes). Sipas Dhiatës së Re rrethprerja është e barasvlershme me gjymtimin (Filipianëve 3:2, Galatasve 5:12).



4. Bibla hebraike kërkon që sakrifica e Pashkës, e cila duhet të jetë një qengj mashkull, të sakrifikohet në baza individuale (për shtëpi) (Numrat 28:22), dhe jo si sakrificë për tërë bashkësinë; ndërsa sipas Dhiatës së Re vdekja e Jezusit (e sqaruar si ‘sakrificë për mëkatet’) i shleu mëkatet e tërë njerëzimit (Romakëve 6:10; Hebrenjve 9:12, 10:10, 10:18).



5. Bibla hebraike na tregon se Qengji i Pashkës nuk ishte diçka që ofrohej për largimin e mëkateve porse ishte një ofrim komemorativ/festiv (shiko pikën nën 4 dhe nën 6 gjithashtu). Një kohë më e përshtatshme për sakrificën e mëkatit do të ishte Jom Kipuri (Dita e Shëlbimit; Numrat 29:11 [sakrifica individuale për mëkatin – qengj mashkull]; Levitiku 16:15 [sakrifica e përbashkët për mëkatin – qengj mashkull]).



6. Bibla hebraike kërkon që Qengji i sakrifikuar i Pashkës të piqet dhe të hahet, ndërsa gjaku i tij të përdoret për të shenjuar shalkat dhe arkitraun e shtëpive (Eksodi 12:7- – mirëpo nuk ka asnjë të dhënë në Dhiatën e Re se diçka e tillë ka ndodhur (që të mos sugjerohet se Krishterimi promovon kanibalizëm).



7. Bibla hebraike deklaron se sakrifica e ofruar për mëkate do të mund të shlyejë vetëm mëkatet e paqëllimta me disa përjashtime të vogla siç thuhet tek Levitiku 5:1-6, 20-26 (Levitiku 6:1-7 në Biblën e Krishterë) (psh Numrat 15:27-31).



8. Bibla hebraike mëson se kurbanet mund të shëlbojnë vetëm mëkatet e kryera para sakrifikimit të ofruar; asnjë sakrificë nuk mund të shlyejë mëkatet e bëra pasi që të jetë ofruar kurbani kështu që asnjë sakrificë nuk mundet kurrë të shëlbojë njerëzit e lindur pasi që ajo sakrificë është ofruar (psh Levitiku 1-7). Pra, edhe po qe se do të ishte e vërtetë se Jezusi ishte njëfarë super-kurbani i cili shleu të gjitha mëkatet e njerëzimit, në atë rast ai do të shlyente sipas Biblës hebraike vetëm mëkatet e kryera para vdekjes së tij dhe jo mëkatet e kryera pas vdekjes së tij apo të njerëzve të lindur pas kësaj.



9. Bibla hebraike në mënyrë të rreptë e ndalon shlyerjen e mëkatit të dikujt nga dikush tjetër (psh Dalja 32:31-35; Numrat 35:33; Ligji i Përtërirë 24:16; II Mbretërit 14:6; Jeremia 31:29 [30 në Biblën e Krishterë]; Ezekieli 18:4, 20; Psalmet 49:7).



10. Bibla hebraike rreptësishtë e ndalon sakrifikimin e njerëzve (psh Levitiku 18:21, 24-25; Ligji i Përtërirë 18:10; Jeremia 7:31; 19:5; Ezekieli 23:37, 39)



Thjeshtë është çuditëse se si shumë njerëz e besojnë atë me çka priftërinjtë e tyre ‘i ushqejnë’ ata, dhe se si Dhiata e Re i kundërvihet mësimeve të Biblës hebraike.


Autori është mjek i pensionuar dhe praktikues i Judaizmit.