Tefsiri i Selefit Imam Ibn Tejmije

Gjëja e parë që duhet ditur është ajo se Pejgamberi (salallahu alejhi ue selam) ua ka shpjeguar domethënien e Kur’anit shoqëruesve të tij, ashtu siç ua mësoi atyre fjalët e tij (Kur’anit). Urdhëri hyjnor: “Ti duhet t’u shpjegosh njerëzve se ç’u është shpallur atyre,” [16:44] thërret për të parën ashtu siç thërret për të fundit. Abd el-Rrahman el-Sulemi ka thënë: Kurdo që njerëzit të cilët ua mësuan atyre Kur’anin, si ‘Uthman ibn Afan (radiallahu anhu), Abdullah ibn Mes’ud (radiallahu anhu) dhe të tjerët, i mësonin dhjetë vargje të Kur’anit nga Pejgamberi (salallahu alejhi ue selam), ata nuk vazhdonin më tutje, përveç nëse e kuptonin se çfarë qëllime dhe rregulla përmbanin ato vargje. Ata thoshin: “Ne mësuam tekstin e Kur’anit dhe i studiuam qëllimet dhe urdhërat të gjitha së bashku.” Kjo e shpjegon atë për çka ata shpenzuan aq kohë të gjatë në mësimin e një kaptine (sureje). Enes (radiallahu anhu) ka thënë: “Ne e çmonim shumë lart atë i cili mësonte dy suret e Kur’anit: el-Bekare dhe Ali-Imran”. Ibn Umer (radiallahu anhu) shpenzoi disa vite, dhe sipas Malikut, tetë vite të plota, në mësimin e këtyre sureve. Në të vërtetë, Shoqëruesit (sahabët) i nënshtroheshin urdhërit të Allahut:



“Ky është një Libër i bekuar. Ne ua zbritëm juve atë që të sodisni mbi të,” [38-29] dhe



“A nuk menduan thellë ata mbi Kur’anin!” [47:24] dhe,



“A nuk medituan ata në fjalët e Allahut!”. [23:68]



Natyrisht se nuk mund të meditohet në fjalë nëse nuk e kupton domethënien e tyre. Për këtë shkak, Allahu ka thënë:



“Ne e kemi shpallur atë si një Kur’an në Arabisht, ashtu që ta kuptoni” [12:22],



dhe të përvetësohet Kur’ani do të thotë të kuptohet domethënia e tij.



Gjithkush e di se libri është për t’u kuptuar, jo vetëm për t’u lexuar. Dhe kjo vlen edhe më shumë për Kur’anin. Askush asnjëherë nuk lexon një libër mbi ndonjë temë - mjekësi, matematikë apo ndonjë tjetër - pa u munduar që ta kuptojë atë. E njëjta vlen edhe për Kur’anin, në të cilën qëndron mirëqenia dhe lumturia jonë, feja jonë dhe jeta. Kjo është ajo për çka shoqëruesit e pejgamberit (salallahu alejhi ue selam) dallonin paksa në interpretimin e Kur’anit. Pasardhësit e tyre (el-Tabi’in) në krahasim me ta dalluan edhe më shumë. Sidoqoftë, kur të krahasohen dallimet e tyre me ato të gjeneratave të mëvonshme, ato dalin si të parëndësishme. Si një rregull, sa më e mirë gjenerata, aq më i thellë është të kuptuarit e saj dhe dituria e Kur’anit, dhe pajtimi i dijetarëve të tyre është më i madh lidhur me interpretimin e tij. Në mesin e pasardhësve ka patur shumë të atillë që kanë mësuar Kur’anin me Sahabët. Për shembull, Muxhahidi e studioi tërë Kur’anin, ashtu siç thoshte edhe vetë ai, me Ibn Abasin (radiallahu anhu); e pyeti atë për secilin varg dhe i shënoi të gjitha komentet e tij. Për këtë shkak el-Theuri ka thënë: “Nëse e merrni komentin e Muxhahidit, kjo do të mjaftojë.” Kjo po ashtu shpjegon atë përse el-Shafi’i, el-Buhari dhe dijetarë të tjerë, si dhe Imam Ahmedi dhe të tjerët të cilët e kanë komentuar Kur’anin, i citojnë fjalët e Muxhahidit më shumë sesa fjalët e kujtdoqoftë tjetër. Dua që të vë theksin në atë se pasardhësit e mësuan interpretimin (tefsirin) e Kur’anit prej Sahabëve, ashtu siç ata e mësuan hadithin e pejgamberit (salallahu alejhi ue selam) prej tyre. Kjo nuk do të thotë se me këtë mohohet se ata e ushtruan mendjen e tyre në vargje të ndryshme dhe shprehen mendimet e tyre, ashtu siç vepruan në lidhje me hadithe të ndryshme të pejgamberit (salallahu alejhi ue selam).