Negacionet e Islamit janë ato vepra të cilat, nëse muslimani i vepron, e asgjësojnë imanin dhe ia prishin veprat dhe bëhet prej banorëve të Xhehenemit. Për këtë obligohet çdo musliman dhe muslimane t’i mësojë këto negacione, përndryshe mund t’i veprojë duke mos e ditur, sikur që e shohim tek shumica, të cilët pretendojnë se janë muslimanë..
Duhet patur parasysh se ka më shumë se dhjetë negacione, por autori Allahu e mëshiroftë, i zgjodhi këto dhjetë për shkak të pajtimit global të të gjithë muslimanëve për këto negacione, ashtu siç do ta cekim dhe shpjegojmë tek çdo negacion. Apo thuhet: Negacionet janë të shumta të cilët i kanë cekur fukahatë në kaptinën e “Felënësit” (Murtedit), por bazohen në këto dhjetë.
Hoxha i nderuar, Allahu e mëshiroftë, thotë:
“Kush nuk i bën kafira idhujtarët apo dyshon në kufrin e tyre, apo e llogarit të vërtetë fenë e tyre”.
Të tillët i bëri Allahu kafira dhe i quajti jobesimtar në shumë citate të Kur’anit, urdhëroj të armiqësohen për shkak të trillimeve, shpifjeve ndaj Allahut dhe për bërjen ortak me Allahun, pretendimi se Zoti ka fëmijë, Allahu është i Lartësuar nga kjo që thonë.
Allahu ua obligoi muslimanëve armiqësimin dhe urrejtjen ndaj kafirave. Nuk gjykohet për një person se është musliman derisa t’i anatamos (ti nxjerrë prej feje idhujtarët), ndërsa nëse nuk i llogarit kafira dhe është indiferent pasi që t’i qartësohet gjendja, apo dyshon në kufrin e tyre pasi t’i tregohet, atëherë ai është kafir si ata, kurse ai i cili e konfirmon, afirmon fenë e tyre dhe zbukuron gjendjen e tyre prej kufrit dhe mëkateve, ky është kafir me pajtimin e të gjithë dijetarëve. I tilli si ky nuk e kupton realitetin e Islamit i cili është të njësohet Allahu, subhanehu we teala, të nënshtruarit me adhurim dhe distancimi prej shirkut dhe pasuesve të tij; ky i gjori miqësoi kafirat, ndërsa do duhej t’i anatamos.
Transmeton Muslimi se Pejgamberi, sal’allahu alejhi we selem, ka thënë: “Kush dëshmon se nuk ka të adhuruar tjetër pos Allahut dhe përgënjeshtron atë çka adhurohet krahas Allahut bëhet haram gjaku dhe pasuria e tij, kurse llogaria e tij është tek Allahu”.
Nuk mjafton për mbrojtjen e gjakut të muslimanit të thotë: “La ilahe ilallah”, por patjetër duhet t’ia bashkangjit kësaj përgënjeshtrimin e asaj çka adhurohet krahas Allahut e nëse nuk e përgënjeshtron, atëherë nuk i ndalohet gjaku dhe pasuria e tij, por shpata e mprehtë është mbi të për humbjen dhe anashkalimit e një thelbi prej thelbeve të fesë së Ibrahimit për të cilin jami urdhëruar ta ndjekim dhe të ecim në metodologjinë e tij duke mos u larguar dhe shtrembëruar për shkak të epshit të armiqve.
“Ju e keni shembullin më të mirë te Ibrahimi dhe te ata që ishin me të, kur i thanë popullit të vet: “Ne tërhiqemi prej jush dhe prej asaj që adhuroni, pos All-llahut, nuk besojnë tuajën, prandaj ndërmjet nesh e jush është e hapët armiqësia e urrejtja derisa ta besoni vetëm All-llahun, Një!” (Nuk e keni shembull) Me përjashtim të fjalës së Ibrahimit thënë babait të vet: “Unë do të kërkoj falje për ty, po unë nuk kam në dorë asgjë për ty te All-llahu!” Zoti ynë, vetëm Ty të jemi mbështetur, vetëm nga Ti jemi të kthyer dhe vetëm te Ti është e ardhmja!” (Mumtehineh, 4)
Kjo është fe e Ibrahimit, kush largohet nga kjo vetëm se e ka humbur veten dhe është lajthitur.
“Në fe nuk ka dhunë. Eshtë sqaruar e vërteta nga e kota. E kush nuk i beson tagutët e i beson All-llahut, ai është kapur për lidhjen më të fortë, e cila nuk ka këputje. All-llahu është dëgjues i dijshëm.” (Bekare, 256)
Hoxha i nderuar, Imam Muhamed ibn Abdulwehabi, thotë: “Mënyra e të përgënjeshtruarit të tagutit bëhet duke besuar se adhurimi i diçkahit krahas Allahut është i kotë, duke u distancuar nga taguti, duke urrejtur tagutin, duke anatamosur pasuesit e tagutit dhe duke luftuar (armiqësuar) pasuesit e tagutit”.
Me këtë shpjegim të bëhet e qartë ty se gjendja e shumë kryetarëve të shteteve të cilat emërtohen si shtete islame, të tillët i miqësojnë idhujtarët, i ofrojnë, i madhërojnë dhe ngritin lidhje me të cilën e tregojn se janë vëllezër të tyre e në të kundërtën i luftojnë pasuesit e fesë, i dënojnë dhe i fusin në burgje, vallë A MBETI ISLAM PAS GJITHË KËSAJ?!
“O ju që besuat! Mos zini miq as jehuditë, e as të krishterët. Ata janë miq të njëri-tjetrit. E kush prej jush i miqëson ata, ai është prej tyre. Vërtet All-llahu nuk vë në rrugë të drejtë popullin zullumqar.” (Maide, 51)
“Besimtarët të mos i miqësojnë mosbesimtarët, e t’i lënë manash besimtarët. E kush bën atë, ai nga feja e All-llahut nuk ka asgjë, përveç nëse është për qëllim ruajtja prej të keqes së tyre. All-llahu ua tërheq vërejtjen me dënim prej Tij, pse vetëm tek All-llahu është e ardhmja.” (Ali Imran, 28)
Obligohet për çdo musliman i cili e ka për fe Islamin t’i anatamos idhujtarët, t’i armiqësojë, t’i urrejë, t’i urrejë ata çka i duan idhujtarët apo polemizojnë, debatojnë në favor të tyre, shpërngulen tek ata pa asnjëfarë arsye me të cilën është i kënaqur Allahu dhe Pejgamberi, sal’allahu alejhi we selem. Muslimanët duhet t’i kthehen fesë së tyre, ngase me këtë arrihet krenaria dhe autoriteti, me këtë arrihet fitore, me Islam do të përparojë shteti, me këtë arrihet dallimi mes miqve të Allahut të cilët e ndihmojnë këtë fe dhe miqve të shejtanit të cilët nuk interesohen aspak se çka po i ndodhë fesë Islame nëse janë të sigurtë pasuria dhe ushqimi i tyre.
Muslimanët duhet ta kenë shembëlltyrë Ibrahimin, alejhi selam:
“Përveç Atij që më krijoi, dhe që Ai do të më drejtojë!” (Zuhruf, 27)
Ne muslimanët obligohemi t’i rikthehemi besimit tonë, fesë sonë dhe të praktikojmë fjalën e Allahut mbi kafirat:
“O ju që besuat! Luftoni jobesimtarët që i keni afër jush, e le ta ndiejnë prej jush grushtin e fortë kundër tyre. E dijeni se All-llahu është me të devotshmit. E kur zbret ndonjë kaptinë, ka prej tyre që thonë: “Cilit prej jush ia shtoi kjo besimin?” Sa u përket atyre që besuan, atyre u shtohet besimi dhe gëzohen për të. E sa u përket atyre që kanë sëmundje në zemrat e tyre, ajo (zbritja e kaptinës) ndytësisë së tyre u shton ndytësi dhe ata vdesin si jobesimtarë.” (Teube, 123-125)
Çdoherë kur të distancohen njerëzit nga të gjykuarit me Kur’an dhe Sunet, Allahu do t’i sprovojë me armikun e tyre. Kur shumica e kryetarëve të shteteve u larguan, u distancuan nga të gjykuarit me Ligjin e Allahut dhe i aprovuan (kënaqen) ligjet e mallkuara njerëzore, dhe i mallkuar qoftë kush gjykohet me këta ligje, u nënçmuan dhe u shkatërruan shtetet e tyre. Ua shijoi armiku dënimet e dhimbshme prej nga nuk e pritnin.
Shumica e kryetarëve nuk ju intereson dhe nuk kujdesen vetëm se për pozitat e tyre e aspak nuk brengosen dhe mërziten a ngritet dhe krenohet feja a jo. Krenaria dhe autoriteti nuk arrihet vetëm nëse e ndihmojmë këtë fe. Është obligim për çdo musliman i cili ka mundësi ta ndihmojë këtë fe, por shumica nuk e kuptojnë këtë.
Shkak (për mosinteresim) për gjithë këtë janë këshilltarët e çoroditur dhe anashkalimi i shumë thirrësve në këtë objektivë. Le ta dijë çdo musliman se kafirat nxitojnë, orvaten dhe kujdesen në çdo kohë për t’i larguar muslimanët nga feja e tyre.
Nëse nuk zgjohet prej gjumit muslimani i cili kujdeset për fenë e tij, do të vjen dita që do t’i kafshojë gishtat e tij prej pendimit, e do ta marr shpërblimin dhe frytin e fjalës popullore: “Kush nuk sulmon – sulmohet dhe kush nuk lufton – luftohet”. Obligohet çdo dijetar thirrës, ligjërues, hatib, imam i xhamisë, t’ju tregojë njerëzve dëmet dhe rreziqet e miqësimit të kafirave me argumentet e Sherijatit prej Kur’anit dhe Sunetit.
E gjithë kjo tregon rrezikun e të shkuarit në shtetin e tyre apo t’i sjellin kafirat në shtetin e muslimanëve, ngase Allahu i këputi miqësimin dhe lidhjet mes muslimanëve dhe kafirave edhe nëse është më i afërt:
“O ju që besuat, mos u ofroni miqësi (dashuri) prindërve tuaj, as vëllezërve tuaj, nëse ata vlerësojnë mosbesimin kundër besimit. E kush prej jush miqësohet me ta, ata janë mizorë.” (Teube, 23)
“Nuk gjen popull që e beson All-llahun dhe ditën e gjykimit, e ta dojë atë që e kundërshton All-llahun dhe të dërguarin e Tij, edhe sikur të jenë ata (kundërshtarët) prindërit e tyre, ose fëmijët e tyre, ose vëllezërit e tyre, ose farefisi i tyre. Ata janë që në zemrat e tyre (Ai) ka skalitur besimin dhe e ka forcuar me shpirt nga ana e Tij dhe ata do t’i shpjerrë në xhennete, nëpër të cilët rrjedhin lumenj.
Aty janë, përgjithmonë. All-llahu ua ka pëlqyer punën e tyre dhe ata janë të kënaqur me shpërblimin e Tij. Të tillët janë palë (grup, parti) e All-llahut, ta dini pra, se ithtarët e All-llahut janë ata të shpëtuarit.” (Muxhadele, 22)
“O ju që besuat, nëse keni dalë (prej vendlindjes) për hir të luftës për rrugën Time, duke kërkuar kënaqësinë Time ndaj jush, mos e zini mik armikun Tim dhe armikun tuaj, duke shprehur ndaj tyre dashuri, kur dihet se ata mohuan të vërtetën që u erdhi juve. Ata e dëbojnë të dërguarin dhe ju, sepse i besoni All-llahut, Zotit tuaj, e ju fshehurazi u ofroni miqësi, po Unë më së miri e di atë që e keni fshehur dhe atë që e keni publikuar. Ai që punon ashtu nga pala juaj, ai e ka humbur rrugën e drejtë.” (Mumtehine, 1)
Për këtë Pejgamberi, sal’allahu alejhi we selem, ka thënë në hadithin të cilin e transmeton Buhariu dhe Muslimi prej Usames: “Nuk trashëgon muslimani kafirat e as kafirat muslimanin”.
Që mos të ndodh të ketë mes muslimanit e kafirit miqësim, për këtë ndërpreu Pejgamberi, sal’allahu alejhi we selem, trashëgimin.
Transmetohet nga Pejgamberi, sal’allahu alejhi we selem, se ka thënë: “Nuk mbytet muslimani për kafir”. Ngase kafiri është i nënçmuar dhe i pavlerë e si të mos jetë, kur Allahu, subhanehu we teala, ka thënë:
“O ju që besuat, vërtet idhujtarët janë të ndyrë, andaj pas këtij viti të mos i afrohen më xhamisë së shenjtë. Nëse i frikësoheni skamjes, All-llahu me dëshirën e vet do t’ju pasurojë me mirësitë e Tij. All-llahu është i gjithëdijshëm, është i urtë.” (Teube, 28)
Le ta dijë çdo musliman se kafirat (prej çifutëve dhe krishterëve) e tjerë nuk do të dakordohen me muslimanët dhe nuk do të ketë marrëveshje dhe paqe e as që do të kënaqen me ta derisa muslimanët të ndjekin fenë e tyre dhe të shkojnë pas hapave të tyre, siç Allahu, subhanehu we teala, ka thënë:
“As jehuditë, e as krishterët kurrë nuk do të jenë të kënaqur me ty deri sa ta pasosh fenë e tyre. Thuaju: “Udhëzimi i All-llahut është udhëzim i drejtë. E nëse pasi që të ka ardhur ty e vërteta shkon pas mendimeve të tyre, nuk ka kush të të ndihmojë e as të mbrojë nga All-llahu”. (Bekare, 120)
Ky është kërcënim i ashpër dhe i rreptë prej Allahut për atë i cili i ndjekë kafirat dhe se ky nuk do të ketë ndihmës dhe as mbrojtës. Pejgamberi, sal’allahu alejhi we selem, ka urdhëruar të distancohemi nga kafirat që mos të bëhemi prej tyre, dhe e bëri këtë çështje të madhe dhe tha:
“Unë distancohem prej çdo muslimani i cili jeton në mesin e idhujtarëve”.
Transmeton Nesaiu me zinxhir të mirë se Pejgamberi, sal’allahu alejhi we selem, ka thënë: “Nuk pranon Allahu nga idhujtari veprën pasi që të bëhet musliman derisa të distancohet prej kafirave”.
Ankohemi tek Allahu, subhanehu we teala, për këtë fe e cila është bërë e panjohur dhe ndryshim e gjendjes së muslimanëve. Këta edhe pse po i dëgjojnë këto citate të qarta dhe të frikshme po shkojnë tek shtetet e tyre, bashkëpunojnë, hanë dhe pinë e qeshen me ta.
Pejgamberi, sal’allahu alejhi we selem, ka thënë: “Kush jeton me idhujtarët dhe banon me ta ai është si ata” (Transmeton Ebu Dawudi prej Semrate ibn Xhundub)
Ku është feja e Ibrahimit, alejhi selam?! Ku është dashuria dhe urrejtja për Allahun, e tërë kjo, ndërsa shumicën e njerëzve i vëren të mos interesohen aspak!
Thënia e hoxhës “apo e llogarit të vërtetë fenë e tyre”, nën këtë futen shumica e njerëzve të cilët thërrasin në socializëm, sekularizëm, ba’athie (parti socialiste në disa shtetet arabe) dhe demokraci, të gjitha këto janë grupe të humbura kafira edhe pse pasuesit e këtyre emërtohen me emra islam.
Emërtimi nuk ndryshon asgjë nga realiteti. Ankohemi tek Allahu çka na godit në këto kohëra, janë ndryshuar peshoret, shumica filluan të bashkëpunojnë me emra e jo me realitete e me pretendime pa argumente.
Armiqtë e Allahut të cilët e luftojnë këtë fe ditën e natën, haptas dhe fshehtas janë bërë besimtarë të sinqertë tek injorantët, neglizhentët dhe pasuesit e epshit me pretendim dhe argument se dëshmojnë La ilahe ilallah. E çka i bën dobi kjo fjalë kur është bërë ushtarë prej ushtarëve të iblisit (shejtanit) dhe armik i përbetuar i kësaj feje me shpirt dhe pasuri.
Sulejman el-Ulwan
Titulli: Vepra e tretë që të nxjerë prej Islamit 
Tue Apr 20, 2010 1:35 pm
